Yonca Lodi – Mum Lekesi

In the hall lights flicker hum With her buckles still undone She hides beneath her blue trench coat Gaze so soft, yet so remote In that dusty uniform The outline of her lovely form And more than once I’ve brushed her hand Passing on the stairs In the hall lights flicker hum His dark lashes…

Gölgesinde mevsimler boyu oturduğumuz Hep elele vererek hayaller kurduğumuz Kimi üzgün, kimi gün neşeyle dolduğumuz O ağacın altını şimdi anıyor musun? O güzel günler içim bilmem yanıyor musun? Attığımız tarih de, çizdiğimiz o kalp de Silinmemiş duruyor, hepsi yerli yerinde Sen şarkılar söylerdin yatarken dizlerimde O ağacın altını şimdi anıyor musun? O güzel günler içim…

Ne zorluklar gördüm ben inan yıllarca Çekip gitmenden korktum ömrüm boyunca Kabullendim günahınla sevabınla Herşeyim tükendi dönmem artık sana Yalanla dolanla geçmez bu dünya Seninle olmaz bu kez olmaz Boşuna yalvarma bozulma anla Bu oyunda rol yapmak saçma

yok soyleyecek bir seyim yok nasil isitiyorsan oyle olsun sana engel olacak degilim bitti diyorsan oyle olsun beni gormeyeceksin bir daha eger bir gun gelirsem aklina seni butun hatalarina ragmen ne cok sevdigimi hatirla vakti geldi ayriligin Al bu resmim sende kalsin belki yillar sonra bakar’da beni hatirlarsin belki isiz bir sahilde gun batarken yukarida…

Vuruldu bir uçurum derinliğinde Yaylada bir seherin serinliğinde Avcıdan yarasını gizlercesine Çığlıgını gömerek devrildiginde Vuruldu ciger parem kanlar içinde Vuruldu yürek yarem kanar içimde Mavzeri baş ucunda dağ yamacında Parmağı donup kalmış tetik ucunda Sabahsız bir uykuya dalarcasına Beyaz bir çiğdem açmış kanlı saçında

Kardaş dala konaram Gül derdinden yanaram Geç buldum tez yitirdim Hala ona yanaram Yanaram yanaram Kim ne derse kanaram Urfalım gam bitmedi Talih kuşum ötmedi Eli güldürdü felek Beni memnun etmedi Etmedi ah etmedi Yar aklımdan gitmedi